sanktuaria

Sanktuarium – pamiątka, obecność i proroctwo „Przez sanktuarium rozumie się kościół lub inne miejsce święte, do którego – za aprobatą ordynariusza miejscowego – pielgrzymują liczni wierni, z powodu szczególnej pobożności” (KKK, kanon 1230). „Sanktuaria są jak kamienie milowe, które kierują dzieci Boże w ich ziemskiej drodze” (Jan Paweł II).

Sanktuarium opiera się na trzech filarach:

Pierwszy z nich to pamiątka.

Sanktuarium jest miejscem upamiętniającym pełne mocy działanie Boga w historii. Jest miejscem, gdzie stale aktualizuje się miłość Boga, który pośród nas rozbił swój namiot (por. J 1,14). W takim miejscu głęboko przeżywamy zdziwienie, adorację i dziękczynienie wobec Boga.

Drugi z nich to obecność.

Sanktuarium to nie tylko przeszłość. Jest ono znakiem Bożej obecności, miejscem nieustannego odnawiania przymierza z Bogiem i między sobą. Jest przybytkiem Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, niewidzialnego źródła wody żywej (por. J 4,14), a zatem prowadzi do pogłębienia wiary.

Trzeci z nich to proroctwo.

Kieruje nasze spojrzenie ku przyszłości, abyśmy dostrzegli, dokąd idziemy. Przypomina o Niebieskim Jeruzalem (Ap 21,2) – w ten sposób staje się proroczym znakiem nadziei. Nadzieja, która zwieść nie może, wypełnia serca radością (por. Rz 15,13). Ziemskie sanktuarium nie jest ostatecznym celem, ale prowadzi do obiecanej Ojczyzny „nowego nieba i nowej ziemi” (Ap 21,1).

„Zaprawdę rzeczy widzialne są obrazami niewidzialnych” (Pseudo-Dionizy Areopagita) – stąd sanktuaria wypełnione są bogactwem symboli, które trzeba przemyśleć i spożytkować w praktyce.

sanktuaria w Polsce sanktuaria na świecie